Anasayfa
HASAN DOĞAN AMPUTE FUTBOL TURNUVASI
Gene sıkıcı bir gündü. Canım hiç çalışmak istemiyordu. Ellerim cebimde kafamda bir sürü sorun moralim bozuk yolda yürürken Ankara 19 Mayıs Stadı’nın önünden geçerken futbolcuların ısındığını gördüm bende futbolu sevdiğim ve sıkı bir taraftar olduğum için moralim düzelir ümidi ile izlemeye gittim. Antreman sahasına yaklaştıkça gözlerime inanamadım damarlarımda ki kanımın çekildiğini hissettim dizlerim titriyordu tribünlere zor ulaştım uzun bir süre kendimi toparlayıp stada bakamadım.
Daha önce gazeteden okumuştum ampute milli takımının başarılarını ama fazla önemsememiştim şimdi ise karşımda bu sporcular vardı. Futbol federasyonu merhum başkanı rahmetli Hasan Doğan isminde turnuva yapılıyordu. Ayakları olmayan futbolcular bu şekilde onun adını yaşatıyorlardı. Maçtan önce ısınma hareketleri yapıyorlardı. Koltuk değnekleri ile topun peşince koşuyor bir başka gurup birbirlerinden top kapmaya çalışıyor diğerleride topu kaptırmamak için mücadele veriyorlardı. Top bazen sakat olan ayaklarına değiyor acı duyuyorlardı arkadaşları bu acının nasıl bir şey olduğunu bildikleri için onlarda yüreklerinde aynı acıyı yaşıyorlar üzülüyorlardı sonra tekrar neşeli hava geri geliyor antremanlarına devam ediyorlardı. Kalecilerin ise tek kolu yoktu. Çekilen bazı şutları kurtaramıyor çaresizliğin verdiği üzüntüyle çimlere bir tekme sallıyorlardı.
Yan sahada ise başka takımlar maça başlamışlardı. Maçı izlemek için o tarafa doğru yöneldim tam yaklaşırken gooooolll! sesi yükseldi koltuk değneklerini atmış tek ayakları üzerinde zıplıyor birbirlerine sarılıp sevinç gösterisinde bulunuyorlardı.
Bu zamana kadar çok maça gittim şehir şehir dolaştım bazen yendik sevindik bazen yenildik üzüldük ama hiç birinde böyle bir duygu yaşamadım.
Tribünde tek seyirci ben olduğum için futbolcuların dikkatini çektim galiba onlara içinde bulunduğum ruh halini belli etmemeye çalıştım. Tabi iki takımdan bir tarafı daha sıcak geldi onları destekledim. Bizim takım takım ben geldikten sonra 1 gol daha atı ve 2-0 öne geçmiştik ben ayakta alkışlıyordum ama diğer takımada moral vermeyi ihmal etmiyordum her güzel hareketlerinden sonra onlarıda alkışlıyordum. Koltuk değneklerinin üzerinde birbirinden güzel hareketler yapıyorlardı bazen de sert mücadeleler yaşanıyor futbolcular yere düşüyorlardı daha önce çok gördüğüm bu ikili mücadele nedense bu sefer yüreğimi acıtıyor eyvah sakatlandılar galiba diye endişe ediyordum, hemen takım arkadaşları geliyor onların yardımları ile tekrar maça dönüyorlardı.
Cuma vakti geldiği için maçın sonunu izleyemedim ama onlardan çok şey öğrendim. Kırmızı beyaz formalı yeni takımımı bir daha görebilir miyim bilmiyorum ama artık onların sıkı bir taraftarı var.
Hasan Doğan’ı tekrar rahmetle anıyor mekanının cennet olmasını Allah CC. diliyorum.
Gene sıkıcı bir gündü. Canım hiç çalışmak istemiyordu. Ellerim cebimde kafamda bir sürü sorun moralim bozuk yolda yürürken Ankara 19 Mayıs Stadı’nın önünden geçerken futbolcuların ısındığını gördüm bende futbolu sevdiğim ve sıkı bir taraftar olduğum için moralim düzelir ümidi ile izlemeye gittim. Antreman sahasına yaklaştıkça gözlerime inanamadım damarlarımda ki kanımın çekildiğini hissettim dizlerim titriyordu tribünlere zor ulaştım uzun bir süre kendimi toparlayıp stada bakamadım.
Daha önce gazeteden okumuştum ampute milli takımının başarılarını ama fazla önemsememiştim şimdi ise karşımda bu sporcular vardı. Futbol federasyonu merhum başkanı rahmetli Hasan Doğan isminde turnuva yapılıyordu. Ayakları olmayan futbolcular bu şekilde onun adını yaşatıyorlardı. Maçtan önce ısınma hareketleri yapıyorlardı. Koltuk değnekleri ile topun peşince koşuyor bir başka gurup birbirlerinden top kapmaya çalışıyor diğerleride topu kaptırmamak için mücadele veriyorlardı. Top bazen sakat olan ayaklarına değiyor acı duyuyorlardı arkadaşları bu acının nasıl bir şey olduğunu bildikleri için onlarda yüreklerinde aynı acıyı yaşıyorlar üzülüyorlardı sonra tekrar neşeli hava geri geliyor antremanlarına devam ediyorlardı. Kalecilerin ise tek kolu yoktu. Çekilen bazı şutları kurtaramıyor çaresizliğin verdiği üzüntüyle çimlere bir tekme sallıyorlardı.
Yan sahada ise başka takımlar maça başlamışlardı. Maçı izlemek için o tarafa doğru yöneldim tam yaklaşırken gooooolll! sesi yükseldi koltuk değneklerini atmış tek ayakları üzerinde zıplıyor birbirlerine sarılıp sevinç gösterisinde bulunuyorlardı.
Bu zamana kadar çok maça gittim şehir şehir dolaştım bazen yendik sevindik bazen yenildik üzüldük ama hiç birinde böyle bir duygu yaşamadım.
Tribünde tek seyirci ben olduğum için futbolcuların dikkatini çektim galiba onlara içinde bulunduğum ruh halini belli etmemeye çalıştım. Tabi iki takımdan bir tarafı daha sıcak geldi onları destekledim. Bizim takım takım ben geldikten sonra 1 gol daha atı ve 2-0 öne geçmiştik ben ayakta alkışlıyordum ama diğer takımada moral vermeyi ihmal etmiyordum her güzel hareketlerinden sonra onlarıda alkışlıyordum. Koltuk değneklerinin üzerinde birbirinden güzel hareketler yapıyorlardı bazen de sert mücadeleler yaşanıyor futbolcular yere düşüyorlardı daha önce çok gördüğüm bu ikili mücadele nedense bu sefer yüreğimi acıtıyor eyvah sakatlandılar galiba diye endişe ediyordum, hemen takım arkadaşları geliyor onların yardımları ile tekrar maça dönüyorlardı.
Cuma vakti geldiği için maçın sonunu izleyemedim ama onlardan çok şey öğrendim. Kırmızı beyaz formalı yeni takımımı bir daha görebilir miyim bilmiyorum ama artık onların sıkı bir taraftarı var.
Hasan Doğan’ı tekrar rahmetle anıyor mekanının cennet olmasını Allah CC. diliyorum.
