Anasayfa
İDRAK ve AYNA
Edeple var edildik...
İlk varolduğumuz anda edebi öğretildik,yaşayarak...
Tazimin bir kabul ve saygı ifadesi olduğunu idrak ederek...
Sonra ruhların birbirine taziminin,insanın insanlığına bir ölçü olduğunu idrak ettik.
Vaka sadece bedenleri kusursuz kılmak,görüntüyü tam vermek,kendini kemal halde göstermek değil;
vaka insanı bilmek,insana ruhuyla muamele etmekti.
Nefsleri altın misali kıymete bindirdikçe anlam yitirdi muhabbet iddiaları...
Nefsler gaflete düşerdi evet,ancak gafleti savunmak içi boş olanlara has bir durumdu...
Bir tabirle "ham ve kaba softa"ların hali...
Yürekleri yatırdık temelli bir uykuya,mevsim kadar bile mühlet tanımadık.
Ancak bir sonsuzluğu idrakte açılacak kadar tıkadık bütün algı yollarını.
Oysaki kalp ancak idrak ettiğince var ve idrak ettiğince büyük-tü...
En çok kalbe acımak gerek,bedenleri taşırken hazlara,hazlarla,
ruhu besleyen bu temsil uzvuna...
Kalbe şefkat ettiği kadar insan herkes.
İnsanlığı ancak kalbinin tezahürüyle şehadet ettiği kadar kabul edilir...
İdrak yoksunu gönlüyle ne kendine ne de diğerlerine şefkat edemeyecek kadar aciz insan...
Görüntüde her hali sunan,bilen,tarif eden;ancak içten içe çürüyen kalb ve kalbin sureti idrak...
Kalp esasında idrak ise;görevi ruhu,manayı idrak ise ve idrak kalbin aynası ise kim bu hakim zamanda kalbini,idrakini kibrine terk etmeyi diler?!
Evet,kendi kibri değil idrakinin kibri...
İnsanların bildiği,insanların takdir ettiği ve iç yüzünü görmediği bir idrak yeteneği...
İçi çürük,dışı süslü bir meyve misali,dışı övülen;ancak içi acınmaya ve en çok şefkata muhtaç bir idrak;
yani bir kalb.Aynayı idareden aciz bir kalp.
İdrak ve kalp...
Ayna ve insan...
Ayna kirli ve kararmış;görüntüsü ferah ve net değil;çünkü insan artık huzurlu değil.
Dağılmış ruhun dağılmış görüntüleri,kirlenmiş bir bedenle kararmış bir aynada zuhur ediyor artık sadece.
Yitik idrak,yitirilmiş kalpler;kara bir ayna ve kararmış yüzler!...
İnsan bu zamanı hep heder eder!...
Nefin
www.muslumancerkes.com
Edeple var edildik...
İlk varolduğumuz anda edebi öğretildik,yaşayarak...
Tazimin bir kabul ve saygı ifadesi olduğunu idrak ederek...
Sonra ruhların birbirine taziminin,insanın insanlığına bir ölçü olduğunu idrak ettik.
Vaka sadece bedenleri kusursuz kılmak,görüntüyü tam vermek,kendini kemal halde göstermek değil;
vaka insanı bilmek,insana ruhuyla muamele etmekti.
Nefsleri altın misali kıymete bindirdikçe anlam yitirdi muhabbet iddiaları...
Nefsler gaflete düşerdi evet,ancak gafleti savunmak içi boş olanlara has bir durumdu...
Bir tabirle "ham ve kaba softa"ların hali...
Yürekleri yatırdık temelli bir uykuya,mevsim kadar bile mühlet tanımadık.
Ancak bir sonsuzluğu idrakte açılacak kadar tıkadık bütün algı yollarını.
Oysaki kalp ancak idrak ettiğince var ve idrak ettiğince büyük-tü...
En çok kalbe acımak gerek,bedenleri taşırken hazlara,hazlarla,
ruhu besleyen bu temsil uzvuna...
Kalbe şefkat ettiği kadar insan herkes.
İnsanlığı ancak kalbinin tezahürüyle şehadet ettiği kadar kabul edilir...
İdrak yoksunu gönlüyle ne kendine ne de diğerlerine şefkat edemeyecek kadar aciz insan...
Görüntüde her hali sunan,bilen,tarif eden;ancak içten içe çürüyen kalb ve kalbin sureti idrak...
Kalp esasında idrak ise;görevi ruhu,manayı idrak ise ve idrak kalbin aynası ise kim bu hakim zamanda kalbini,idrakini kibrine terk etmeyi diler?!
Evet,kendi kibri değil idrakinin kibri...
İnsanların bildiği,insanların takdir ettiği ve iç yüzünü görmediği bir idrak yeteneği...
İçi çürük,dışı süslü bir meyve misali,dışı övülen;ancak içi acınmaya ve en çok şefkata muhtaç bir idrak;
yani bir kalb.Aynayı idareden aciz bir kalp.
İdrak ve kalp...
Ayna ve insan...
Ayna kirli ve kararmış;görüntüsü ferah ve net değil;çünkü insan artık huzurlu değil.
Dağılmış ruhun dağılmış görüntüleri,kirlenmiş bir bedenle kararmış bir aynada zuhur ediyor artık sadece.
Yitik idrak,yitirilmiş kalpler;kara bir ayna ve kararmış yüzler!...
İnsan bu zamanı hep heder eder!...
Nefin
www.muslumancerkes.com
