Anasayfa
Ne zaman zihnen ve fiziken yorgun düşsem, ne zaman mevcut hayata isyan etsem geçmiş hatıralara dalarım uzun uzun…
Öyleki o yıllardaki Adiğeliği o yıllardaki insaniyeti, o yıllardaki paylaşımı bir daha göremeyeceğimi düşünürüm çoğu zaman.
Kıt kanaat geçinen bir Adiğe köyüydük ama kimseye muhtaç da değildik. Büyükler olgunluklarını gençler coşkularını, çocuklarda yaramazlıklarını yaşarlardı doyasıya.
Yoktu o zamanlar akerdeonumuz ya da akerdeon vardıda biz alamıyorduk.Ufak bir mızıka ile sabahlara kadar devam eden geuklerimiz , komşu Adiğe köyünden gelen iki üç genç onuruna sabahlara kadar süren zeğheslerimiz olurdu samimice gösterişten uzak..
Muhataba bir bayram şekeri ile selam göndermekle başlayan kaşenlikler çoğu zaman aşka dönüşür yaklaşan ilk bayramda takılan bir yüksükle olay resmileştirilirdi. Felancanın filancayla çıkmadığı, aşkların sevdaların içlerinin bu kadar boşaltılmadığı bir dönemdi o yıllar.
Hüznüde mutluluğuda birbirine yakın olan en az üç dört köyün birlikte paylaşması hüzünleri azalttığı gibi mutluluklarıda bir o kadar arttırıyordu.
Köy nüfusuna dahil olan yeni bir gelinin veya köyden çıkacak gelin adayı genç bir kızın özenle tüm komşularca ağırlanarak karşılanması yada uğurlanması ne kadar anlamlı bir gelenekti.
Tüm sosyal yaşam içerisinde Xabzenin derinliğini hissetmek , yaşamak , örneklerine şahit olmak özellikle bizim kuşak için yaşanabilinecek en anlamlı zaman dilimiydi o yıllar kuşkusuz.
Popüler kültürün, tüketim toplumunun her şeyi dayattığı mevcut dönemde eminimki o dönemi yaşayan herkes o yılları hasretle anıyordur. Birçok şeyimizin olmadığı o yıllarda oysa ne kadar çok şeye sahipmişiz…
En azından ; Birbirinin sevgi ve acılarını paylaşan dostlara,
Asla sahte olmayan içten duru sevgilere,
Ve ön önemliside bizi biz yapan Xabzeye sahipmişiz
Şimdiyse tüm Adiğe toplumu olarak maddi anlamda çok şeye sahip olmakla beraber maalesef ruhumuz yok..
Mauşe Resul Nikbay
www.paukaf.com/koseyazilari
Öyleki o yıllardaki Adiğeliği o yıllardaki insaniyeti, o yıllardaki paylaşımı bir daha göremeyeceğimi düşünürüm çoğu zaman.
Kıt kanaat geçinen bir Adiğe köyüydük ama kimseye muhtaç da değildik. Büyükler olgunluklarını gençler coşkularını, çocuklarda yaramazlıklarını yaşarlardı doyasıya.
Yoktu o zamanlar akerdeonumuz ya da akerdeon vardıda biz alamıyorduk.Ufak bir mızıka ile sabahlara kadar devam eden geuklerimiz , komşu Adiğe köyünden gelen iki üç genç onuruna sabahlara kadar süren zeğheslerimiz olurdu samimice gösterişten uzak..
Muhataba bir bayram şekeri ile selam göndermekle başlayan kaşenlikler çoğu zaman aşka dönüşür yaklaşan ilk bayramda takılan bir yüksükle olay resmileştirilirdi. Felancanın filancayla çıkmadığı, aşkların sevdaların içlerinin bu kadar boşaltılmadığı bir dönemdi o yıllar.
Hüznüde mutluluğuda birbirine yakın olan en az üç dört köyün birlikte paylaşması hüzünleri azalttığı gibi mutluluklarıda bir o kadar arttırıyordu.
Köy nüfusuna dahil olan yeni bir gelinin veya köyden çıkacak gelin adayı genç bir kızın özenle tüm komşularca ağırlanarak karşılanması yada uğurlanması ne kadar anlamlı bir gelenekti.
Tüm sosyal yaşam içerisinde Xabzenin derinliğini hissetmek , yaşamak , örneklerine şahit olmak özellikle bizim kuşak için yaşanabilinecek en anlamlı zaman dilimiydi o yıllar kuşkusuz.
Popüler kültürün, tüketim toplumunun her şeyi dayattığı mevcut dönemde eminimki o dönemi yaşayan herkes o yılları hasretle anıyordur. Birçok şeyimizin olmadığı o yıllarda oysa ne kadar çok şeye sahipmişiz…
En azından ; Birbirinin sevgi ve acılarını paylaşan dostlara,
Asla sahte olmayan içten duru sevgilere,
Ve ön önemliside bizi biz yapan Xabzeye sahipmişiz
Şimdiyse tüm Adiğe toplumu olarak maddi anlamda çok şeye sahip olmakla beraber maalesef ruhumuz yok..
Mauşe Resul Nikbay
www.paukaf.com/koseyazilari
